Een satirische kijk op de mislukte pogingen tot het hervormen van partijfinanciering in België.
Welkom, gewaardeerde Brolitiek-lezers, bij de nieuwste aflevering van onze absurdistische politieke saga: “De ontembare beesten van partijfinanciering”. Zet je schrap voor een lachwekkende rit door de kronkelige wegen van het Belgische politieke landschap, waar de enige garantie is dat je aan het eind net zo verward bent als in het begin.
Laten we duiken in het onvermoeibare avontuur van onze helden in het parlement, die met ongekende moed en vastberadenheid … absoluut niets bereiken. Vier jaar lang, dames en heren, heeft onze illustere Vivaldi-regering een symfonie van inactiviteit ten gehore gebracht, met als hoogtepunt het meest ambitieuze stuk: “De Hervorming van de Partijfinanciering”. Spoiler alert: ze hebben de eerste noot nog niet gespeeld.
België, een land waar de politieke partijen rijkelijker worden bedeeld dan een kind in een snoepwinkel, spendeert maar liefst 78 miljoen euro per jaar aan zijn politieke suikerooms en -tantes. Dat is, hou je vast, tweemaal zoveel als Duitsland! En net als bij een goed feestje, als de rekening komt, kijkt iedereen de andere kant op.
Het burgerpanel We Need To Talk, met de frisse naïviteit van een tiener die de politiek instapt, dacht dat ze het systeem konden veranderen met 34 voorstellen. De reactie van het parlement? “Interessant, laten we dit over vier jaar nog eens bespreken.” Panellid Darlin Kouokam, 18 jaar jong en vol van jeugdige wijsheid, riep het hele parlement ter verantwoording en vergeleek het met een speelplaats. Ze heeft niet ongelijk; er wordt veel gespeeld, alleen zonder het plezier.
Nu, het grootste struikelblok voor de hervorming, zoals door Ben Eersels van We Need To Talk benoemd, is de ongrijpbare en altijd ontwijkende politieke moed. In een wereld waar politici hun eigen salaris bepalen, is zelfbeheersing ongeveer net zo zeldzaam als een eenhoorn in de wildernis.
En dan is er de hilarische ironie van transparantie in de partijfinanciering. “Meer transparantie”, roepen ze, terwijl ze zich verstoppen achter de jaarrekeningen alsof het geheime documenten zijn. Het is alsof je probeert te lezen met een blinddoek om; technisch gezien is het mogelijk, maar succes is allesbehalve gegarandeerd.
Laten we ook niet vergeten de prachtige verspilling aan socialemediacampagnes, waarbij partijen miljoenen euro’s smijten naar de bodemloze put van online advertenties. Ah, moderne kunst!
En de kers op de taart? De enige “hervorming” die is doorgevoerd, is een verlaging van 1,11% die onmiddellijk teniet is gedaan door de indexering. Als dat geen comedy is, dan weet ik het ook niet meer.
Beste lezers, de situatie rond de partijfinanciering in ons geliefde België is een prachtig voorbeeld van politieke slapstick. Het zou hilarisch zijn, als het niet zo treurig was. Maar weet je, in Brolitiek vinden we altijd een reden om te lachen, zelfs als het huilen ons nader staat dan het lachen. Laten we hopen dat onze politieke helden op een dag wakker worden met een nieuw gevoel van moed … of op zijn minst een beter gevoel voor humor.
Tot zover deze aflevering van politieke onkunde en bureaucratische balletten. Blijf lachen, beste lezers, het is het enige wapen dat we hebben.