Hoe een Europees Parlementslid zijn bankrekening vulde en de Europese principes leegde: een masterclass in monetaire gymnastiek.
Welkom terug bij Brolitiek, de plek waar politieke satire en absurdisme samenkomen als pindakaas en confituur op een broodje dat niemand eigenlijk besteld heeft. Vandaag serveren we een smeuïge schotel, rechtstreeks uit de keuken van het Europees Parlement, met een speciaal ingrediënt: Marc Tarabella, geserveerd op een bedje van Qatargate.
Ah, Qatargate! Dat klinkt als de naam van een exotische bestemming waar je naartoe zou willen, maar het is eigenlijk een plek waar niemand, behalve misschien Marc Tarabella, ooit wilde zijn. Dit schandaal, rijkelijk gekruid met corruptie, witwassen, en georganiseerde misdaad, is zo sappig dat zelfs de meest doorgewinterde Brusselse bureaucraat er zijn tanden in zou willen zetten.
Marc Tarabella, onze Belgische protagonist in dit verhaal, wordt ervan beschuldigd een bijrol te spelen in deze politieke thriller. Denk aan hem als een James Bond, maar dan minder met spionage en meer met … nou ja, omkoping. En in plaats van Martini’s te drinken, schijnt hij enveloppen met geld aan te nemen. “Geschud, niet geroerd”, zegt hij, terwijl hij de envelop schudt om te controleren of er niet nog een briefje van € 500 aan de binnenkant kleeft.
Het onderzoek naar Tarabella begon als een seizoen van “Flikken Maastricht” dat per ongeluk in Brussel werd opgenomen. Met huiszoekingen die zo dramatisch waren dat ze eigenlijk een eigen Netflix-serie verdienen. Denk aan de scene: agenten stormen binnen, Tarabella houdt een gsm en computer in de lucht en roept: “Ik heb niets te verbergen!” – behalve natuurlijk die bankkluis in Luik die doorzocht werd. Als dat geen Emmy wint, wat dan wel?
Het parlement stemde om Tarabella’s onschendbaarheid op te heffen, waardoor hij waarschijnlijk dacht: “Oeps, misschien had ik toch die € 120.000 moeten verstoppen in een plek beter dan mijn bankkluis.” Maar geen zorgen, na twee maanden gezelligheid in de gevangenis, werd hij weer vrijgelaten – onder elektronisch toezicht, omdat we allemaal weten hoe graag politici van hun vrijheid houden, vooral als die vrijheid bestaat uit het vrij rondlopen met een enkelband.
Tarabella’s advocaat beweert dat zijn cliënt zich niet heeft laten omkopen. Natuurlijk niet. Die € 120.000 tot € 140.000? Gewoon een kleine donatie van “Oom Pietro” om de Europese politiek wat spannender te maken. Wie heeft er immers geen oom die af en toe een tonnetje of twee doorschuift om de Europese democratie “interessant” te houden?
Dus daar heb je het, lieve lezers van Brolitiek, een verhaal zo verdraaid dat het een pretzel jaloers zou maken. In de wereld van de Europese politiek, waar de lijn tussen recht en krommer dan de gemiddelde Brusselse straat is, blijft Marc Tarabella een figuur zo kleurrijk dat hij bijna uit een stripboek lijkt te komen. Of hij nu schuldig is of niet, één ding is zeker: Qatargate heeft ons meer entertainment geboden dan we durfden te hopen. Blijf lachen, want in de wereld van Brolitiek is het enige dat corrupter dan de politiek, onze eigen gevoel voor humor.