Het verhaal van hoe een politieke partij plotseling haar geheugen verloor toen de visa-vlammen te heet onder de voeten werden.
Welkom terug bij Brolitiek, de plek waar het politieke theater en de realiteit van het absurdisme elkaar ontmoeten, en waar we vandaag de schijnwerpers richten op de zaak die de Belgische politiek op zijn kop zette: de Zaak-Kucam. Ah, de Zaak-Kucam, een verhaal zo sappig dat zelfs de meest dorre politieke analisten er hun tanden in zouden willen zetten. Laten we zonder verder oponthoud duiken in dit schouwspel van humanitaire visa verkoop, compleet met een cast die meer kleurrijk is dan een carnavalsstoet in Aalst.
In de hoofdrol hebben we Melikan Kucam, een man die niet alleen een carrière in de politiek ambieerde, maar ook in het discreet verhandelen van toegangsbewijzen tot het Beloofde Land, beter bekend als België. Voor de prijs van slechts een bescheiden auto kon je je plekje verzekeren op de lijst van de uitverkorenen. Dat is toch een koopje, nietwaar? Maar wacht, er is meer! Voor degenen die droomden van het Zweedse of andere Europese paradijzen, was de prijs gewoon een beetje hoger. Moet kunnen, toch? Alles voor het goede doel: een nieuwe start in Europa.
Dan hebben we Theo Francken, onze voormalige staatssecretaris voor Asiel en Migratie, die ons doet denken aan een chef-kok die zonder receptenboek probeert een nieuw gerecht te creëren. Met een snufje discretie hier en een lepeltje gebrek aan transparantie daar, creëerde hij een menu dat zelfs de meest doorgewinterde voedselcriticus niet kon beoordelen. Francken’s specialiteit? Een ondoorzichtige humanitaire visa-saus, die achteraf een beetje te pittig bleek voor sommigen.
Maar laten we niet vergeten de bijrollen: de N-VA, een partij die plotsklaps leek te lijden aan een ernstig geval van politieke amnesie toen de eerste tekenen van de visa-verkoopaffaire aan het licht kwamen. “Kucam, wie is dat? Nooit van gehoord!” zou je ze bijna horen zeggen. En dan hebben we de Assyrische gemeenschap, die in deze saga zowel slachtoffer als figurant was, afhankelijk van welke scène je bekijkt.
De plotwending kwam toen de Pano-reportage de Belgische huiskamers binnenstormde, als een aflevering van “Familie” maar dan met echte mensen. De onthullingen leidden tot Kucam’s arrestatie, een gerechtelijk onderzoek, en tenslotte een veroordeling die meer drama bevatte dan een seizoensfinale van “Thuis”.
In de nasleep werd er veel gepraat over transparantie, hervormingen, en het voorkomen van cliëntelisme. Politieke figuren struikelden over elkaar heen om de verantwoordelijkheid op te eisen, of juist af te wijzen, afhankelijk van het moment van de dag. En terwijl de Belgische politiek zich voortbewoog naar de volgende crisis, bleven we achter met de vraag: is dit nu de realityshow die we allemaal verdienen?
Zo, beste lezers, sluiten we vandaag dit hoofdstuk van Brolitiek af. Een verhaal dat ons herinnert aan de wijze woorden van een onbekende politieke filosoof: “In de politiek is niets zo vreemd als de realiteit zelf.” Tot de volgende keer, waar we ongetwijfeld weer een nieuw avontuur zullen aantreffen op het snijvlak van het absurde en het alledaagse.