Een ongezouten blik op hoe een separatistische politicus mogelijk de grenzen van politieke loyaliteit overschreed, gesponsord door de Chinese Communistische Partij.
Oh, de ironie! Terwijl wij dachten dat onze politieke arena beperkt bleef tot een eeuwige strijd tussen de frituur en de wafelkraam, blijkt er een exotische draai aan het verhaal te zitten. Filip Dewinter, ondervoorzitter van de Grote Belgische Frietenclub, ook bekend als Vlaams Belang, heeft een nogal pikante toevoeging aan zijn politieke menu gebracht: een snuifje Oosters mysterie, compleet met fortune cookies en een abonnement op de Chinese Communistische Partij.
Jarenlang bleek Dewinter de grenzen van de politieke keuken te verleggen, ver buiten de bekende waterzooi en stoofvlees, recht in de armen van de Chinese Communistische Partij. Wie had dat gedacht? Onze eigen politieke chef-kok, stiekem gefinancierd door het land van de Grote Muur, terwijl hij ons vertelde dat hij enkel maar wat culturele en zakelijke sausjes aan het mengen was.
Dus, hoe kookte deze stoofpot van internationale intriges samen? Dankzij Apache en Humo’s spitwerk, weten we nu dat Dewinter niet alleen graag dineerde met een assortiment aan kleurrijke figuren uit de extreemrechtse keuken, maar dit alles deed op rekening van de Chinezen. Van het tafelen met negationisten en neonazi’s tot het uitnodigen van de Syrische ambassadeur voor een kopje koffie bij meneer Changchun Shao thuis – het leest als een spionageroman, maar met meer cholesterol.
De financiële kruiden voor deze politieke hutsepot kwamen via een kluwen van Belgische vennootschappen en vzw’s, waar de cashflow sneller rondging dan een draaitafel in een Chinees restaurant. En Dewinter? Hij beweert van niets te weten, alsof hij toevallig in een aflevering van ‘Politici Zonder Grenzen’ was beland, op zoek naar de perfecte dim sum.
Maar wacht, er is meer! Dewinter zette zichzelf op de kaart als een ‘senior political advisor’ voor de Silk Road Peace Award Foundation, wat klinkt als een prijs die je krijgt voor het balanceren van vrede en handelsroutes, maar eigenlijk gewoon een façade was voor politieke manoeuvres gesponsord door de Chinese Communistische Partij.
Nu zijn facturen op straat liggen en Groen roept om zijn ontslag, vraagt men zich af: wat nu, Dewinter? Hoe gaat hij zich uit deze gesponnen web van internationale relaties en vermeende spionage-activiteiten wurmen? Misschien met een goed geplaatste loempia of een slimme draai aan de fortune cookie wijsheid: “Een politicus in de hand is beter dan tien in de lucht.”
Zoals altijd in de politiek, blijft de keuken heet en de gerechten controversieel. Maar één ding is zeker: de volgende keer dat Dewinter aanschuift bij een politiek banket, zal hij misschien twee keer nadenken voor hij de menukaart opent. Of misschien ook niet, want wie houdt er nu niet van een goed verhaal bij het dessert?