Hoe Donald Trump’s onverzadigbare behoefte aan aandacht leidt tot ongegronde vergelijkingen met Taylor Swift’s sterrendom en fanbasis.
In een hilarische draai van gebeurtenissen lijkt het erop dat Donald Trump, voormalig president van de Verenigde Staten, zijn nieuwste rivaal heeft gevonden in niemand minder dan popicoon Taylor Swift.
Trump, bekend om zijn flamboyante persoonlijkheid en ongefilterde meningen, lijkt groen te zien van jaloezie op de muzikale en sociale invloed van Swift. Volgens Trump, die zijn gedachten deelt vanuit zijn luxueuze verblijf in Mar-a-Lago, verdient hij alle aandacht en lof, niet Swift. Hij prijst haar weliswaar voor haar carrière die gebouwd is op wraak – iets wat volgens hem zijn “Complete en Totale Goedkeuring” krijgt – maar kan het niet uitstaan dat Swift mogelijk populairder is dan hij.
In een hilarische zelfoverdenking betoogt Trump dat Swift’s fanbase, voornamelijk bestaande uit 13-jarigen, in het niet valt bij zijn eigen aanhang, die naar zijn mening niet alleen groter, maar ook toegewijder is. Hij herinnert ons aan de “Frauduleuze en Gestolen Verkiezing van 2020”, waarin hij naar eigen zeggen de meeste stemmen van alle presidenten uit de geschiedenis kreeg. Dit alles terwijl hij zijn zorgen uit dat Swifties nooit zoiets zouden doen als het Capitool bestormen uit bewondering voor hun idool.
Trump’s jaloezie neemt nog absurdere vormen aan wanneer hij opschept over zijn overwinningen in de voorverkiezingen en suggereert dat Amerika grotere arena’s moet bouwen om zijn enorme aanhang te kunnen huisvesten. Hij erkent Swift’s successen, maar kan het niet laten om te benadrukken dat zijn vrouw, Melania, vaker op tijdschriftcovers heeft gestaan dan Swift en beweert dat meer mannen Melania begeren dan Taylor.
De voormalige president gaat zelfs zo ver dat hij beweert dat hij, en niet Swift, Time magazine’s Persoon van het Jaar had moeten zijn. Volgens Trump is hij het grootste fenomeen in de geschiedenis, een claim die zijn onverzadigbare behoefte aan erkenning en bewondering benadrukt.
In een fictieve klap naar Swift suggereert Trump dat haar politieke invloed hem stoort, vooral haar vermogen om mensen aan te moedigen om te stemmen, wat mogelijk tegen hem zou kunnen werken. Hij beweert dat hij een Grammy verdient, niet Taylor, en schildert zichzelf af als de ware redder van Amerika, terwijl hij Swift en haar invloed op de Amerikaanse cultuur en politiek belachelijk maakt.