Een lessenpakket in hoe niet te feesten als je politieke verantwoordelijkheid draagt, met een gastoptreden van de Genkse politie.
Oh, wat een nacht in Genk! Het begon allemaal als een onschuldige bijeenkomst van de CD&V, waar de crème de la crème van de partij, inclusief minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden en ex-voorzitter Wouter Beke, zich verzamelde in het oh-zo bescheiden etablissement, Café Camargue. Wie had gedacht dat deze politieke zwaargewichten zouden transformeren in feestbeesten waar zelfs de studenten van kunnen leren?
Terwijl de CD&V-fractiedagen afliepen, besloten enkele dappere zielen dat het tijd was om de Stationsstraat op zijn grondvesten te laten trillen. Met de volumeknop op ‘vergeet je zorgen’ en de dansmoves op ‘ik ben 18 tot ik erbij neerval’, zette de partijtop de toon voor een nacht om nooit te vergeten … of juist wel, afhankelijk van wie je het vraagt.
Rond het magische uur van 3:20 uur, toen de meeste burgers van Genk in dromenland waren, besloot de buurt dat het welletjes was met de ‘heel luide’ muziek. De politie, die normaal gesproken wordt opgeroepen voor zaken van nationaal belang, moest nu optreden tegen een iets te enthousiast politiek feestje.
Maar denk je dat het feestje stopte na het eerste politiebezoek? Nee, hoor! Als ware rebellen draaiden onze politieke vrienden de muziek weer omhoog zodra de kust veilig was. Het was een kat-en-muisspel dat de politie niet snel zal vergeten. Op een gegeven moment werd zelfs het nummer ‘Assassin de la police’ gespeeld, een duidelijk teken van … tja, laten we het houden op ‘uitbundige creativiteit’.
En Wouter Beke? Hij probeerde de vrede te bewaren door enkele feestgangers aan te manen het wat kalmer aan te doen. “Een feestje bouwen is niet verboden”, zei hij later, een uitspraak die nu waarschijnlijk in gouden letters boven de ingang van het café hangt.
Minister Verlinden, die de politie respecteert en altijd het goede voorbeeld geeft, besloot tactisch het feest te verlaten zodra de wetsdienaren arriveerden. Een strategische terugtrekking, zullen we maar zeggen.
Dit incident voegt zich bij een illustere lijst van politieke feestjes die de boeken in gaan. Van het ‘combiplasincident’ bij Vincent Van Quickenborne tot de ‘zattemanspraat’ van Conner Rousseau, het lijkt erop dat onze politici dringend een workshop ‘Feesten met Flair & Fatsoen’ nodig hebben.
Dus, lieve politici, de volgende keer dat jullie besluiten de polonaise te dansen op de dunne lijn van de wet, denk dan even aan de goede burgers van Genk. En misschien, heel misschien, is het een goed idee om de volgende partijbijeenkomst in een meer … geïsoleerde locatie te houden? Zoals, ik zeg maar iets, een geluiddichte bunker ergens diep in de Ardennen?
Tot slot, een hartelijk applaus voor de politie van Genk, die ongetwijfeld de nacht van hun leven hadden. Ze verdienen inderdaad alle respect, niet alleen van ’s ochtends tot in de vroege uurtjes, maar ook tijdens de onverwachte afterparty’s van onze geliefde politieke leiders.
En zo eindigt het sprookje van het CD&V-feestje dat de definitie van ‘nachtlawaai’ naar nieuwe hoogten tilde. Misschien kunnen we in de toekomst een CD&V-dansplaat verwachten? “Polonaise Politique”, binnenkort in alle goede platenzaken en op politiebureaus in heel België.